بررسی میزان دستیابی به صلاحیت‌های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک در دانشجویان مامایی

پیش‌زمینه و هدف: مطالعات انجام‌شده در زمینه بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی و عوامل زمینه‌ای مرتبط با آن، نتایج متناقض و گاه دور از انتظاری داشته‌اند. با توجه به نقش صلاحیت‌ بالینی در کیفیت مراقبت‌های مامایی و اهمیت آن در حفظ سلامت مادران و نوزادان، این مطالعه باهدف تعیین میزان دستیابی به صلاحیت‌های بالینی و ارتباط آن با برخی از عوامل دموگرافیک انجام شد.  مواد و روش کار:  این مطالعه­ توصیفی مقطعی در سال 1394 بر روی 73 دانشجوی مامایی ترم 5 و 7 و 219 مادر باردار مراجعه‌کننده به زایشگاه، انجام شد. جهت سنجش صلاحیت بالینی دانشجویان از پرسشنامه پژوهشگر ساخته صلاحیت بالینی استفاده شد که به دو شیوه خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر (پس از سه بار مشاهده عملکرد دانشجو)، تکمیل شد. اطلاعات وارد نرم‌افزار SPSS نسخه 16 شدند و با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و آزمون‌های همبستگی اسپیرمن و پیرسون و آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه، مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: دانشجویان مامایی صلاحیت بالینی خود را با میانگین (12/12±84/109) در سطح خوب و پژوهشگر صلاحیت بالینی دانشجویان مامایی را با میانگین (14/17±92/70) در سطح متوسط ارزیابی نمودند. نتایج مطالعه نشان داد تفاوت معنی‌داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود دارد (05/0>p) اما ارتباط معنی‌داری بین نمرات خودارزیابی و ارزیابی توسط پژوهشگر وجود ندارد (05/0 p). نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که خودارزیابی جایگزین مناسبی برای ارزیابی اساتید نمی‌باشد اما می‌توان آن را به‌عنوان یک روش ارزشیابی مکمل در ارزیابی عملکرد دانشجویان استفاده کرد.